در اين قحطي اعتماد بشر 

به روييدن سبزه هاي وفاداري و بندگي 

در اين وادي انتظار عبث 

براي رهاييِ از هرزگي 

در اين كهنه بازار دزدان مست 

در اين ورطۀ هولناكي كه هست 

همه گرم خونخواري و انتقام 

همه فكر چاپيدن ديگران 

همه سر به معراج زر برده اند 

همه دل به افسونگري داده اند !

چه بس محتكر در پس گور رفت 

سزايش همين بس 

كه با زور رفت 

نه انسان به انسان وفا مي كند 

نه حيوان به انسان جفا مي كند .

ببين قحطي اعتماد بشر

كه سر منشأ آن همين آدم است . . . 

_ همين آدمِ پاك طينت در اصل بقا 

همين آدمِ صاف و بي مدعا _

به سوي كدام آخرت مي رود !

و تاوان عشق كه را مي دهد ؟

بيا تا در اين قحطيِ مهرِ ناب 

كمي عاطفه ، معنويت ، صفا 

كمي بذر ايثار 

يك جرعه آب 

براي مبادايمان هم 

ذخيره كنيم .

بيا يك گل سرخ

يك آينه 

كمي عِطر نارنج 

يك كاسه شبنم 

و يك آسمان روشني را 

_ براي عبور قناري _

ميان همه مردم شهر قسمت كنيم .

صبا ملكوتي