ای مهربان تر از برگ 

ای مهربان تر از برگ ، در بوسه های باران

بیداری ستاره ، در چشم جویباران

آیینه ی نگاهت ، پیوند صبح و ساحل

لبخند گاه گاهت ، صبح ستاره باران

بازآ که در هوایت خاموشی جنونم

فریاد ها برانگیخت از سنگ کوه ساران

ای جویبار جاری ! زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از کف ، دادند بی شماران

گفتی : به روزگاران مهری نشسته گفتم :

بیرون نمی توان کرد ، حتی به روزگاران

بیگانگی ز حد رفت ، ای آشنا مپرهیز

زین عاشق پشیمان ، سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار ، بودند و نقش بستند

دیوار زندگی را ، زین گونه یادگاران

وین نغمه ی محبت ، بعد از من و تو ماند

تا در زمانه باقی ست ، آواز باد و باران !

« دکتر شفیعی کدکنی »