هنگامۀ جرس

می ریزد از درخت ، طعم انارِ گَس

ای کرم نانجیب ، این تازیانه بس !

می تازد از درون ، کرمی به جان باغ 

ای باغبان بیا در هیبت عسس

می بارد از گل تبدار اطلسی . . . 

رنگی به شکل یأس ، برفی چنان هرس 

از چلچراغ باغ ، در انتهای دی 

چيزي نمانده است . . . _ سرمایه ای عبث ! _

می نالم از خزان ، از کرم نانجیب 

دیگر درخت باغ ، هیزم کنار خس 

می خواهم از خدا ، باشد به نوبهار 

طعم انار ناب ، طعم خوشی ملس 

ای باغ رازقی ! خو کن به هرم ماه 

در منجلاب زخم ، تا انتها برس 

می خواهم از خدا ، مرگ خزان و درد 

یک کوله بار عشق ، هنگامۀ جرس !

سروده: « صبا ملکوتی »