روزها فكر من اين است و همه شب سخنم

  كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم ؟

  از كجا آمده ام ؟ آمدنم بهر چه بود ؟

  به كجا مي روم آخر ؟ ننمايي وطنم

مانده ام سخت عجب ، كز چه سبب ساخت مرا ؟

يا چه بوده است ، مراد وي از اين ساختنم ؟

جان كه از عالم علوي است ، يقين مي دانم

رخت خود باز بر آنم ، كه همان جا فكنم

  مرغ باغ ملکوتم ، نیم از عالم خاک

  چند روزی ، قفسی ساخته اند از بدنم !

  اي خوش آن روز ، كه پرواز كنم تا بر دوست

به هواي سر كويش ، پر و بالي بزنم

كيست در گوش ، كه او مي شنود آوازم ؟

يا كدام است ، سخن مي نهد اندر دهنم ؟

كيست در ديده ، كه از ديده برون مي نگرد ؟

يا چه جان است ؟ نگويي كه منش پيرهنم ؟

تا به تحقيق ، مرا منزل و ره ننمايي

يك دم آرام نگيرم ، نفسي دم نزنم

مي وصلم بچشان ، تا در زندان ابد

از سر عربده ، مستانه به هم در شكنم

  من به خود نامدم اینجا ، که به خود باز روم

  آنکه آورد مرا ، باز برد در وطنم ….!

تو مپندار كه من ، شعر به خود مي گويم

تا كه هشيارم و بيدار ، يكي دم نزنم

شمس تبريز ! اگر روي به من بنمايي

والله اين قالب مردار ، به هم در شكنم !