دیر آمدی عزیز ! 

تمام حضور من 

صرف گشودن این قفل ها شده

آیا شود که ببینم به چشم خویش 

قلبم فدای وسعت اندیشه ها شده ؟

این بار ای عزیز !

دیر آمدی 

کبوتر قلبم به حال مرگ

جانم فقط برای تو برجای مانده است .

چشمم هبوط بادیه ات را 

بهانه داشت 

جسمم

تلنگر صد تازیانه داشت .

دیگر . . . 

دیگر صدای قدم های اشتیاق تو را 

با گوش های کر شده از پیری

در این گذار عمر 

نخواهم عیان شنید .

آری تمام عمر 

قفل هزار سالۀ این اشتیاق را 

با چلچراغ شوق چه مستانه باز می کردم .

هرشب کنار سفرۀ رنگین احتیاج 

با کردگار خویش 

چه غمگنانه 

راز می کردم .

این واژه های پر شده از التهاب را

آخر کدام قصّۀ دیرین تهی کند 

از  گرد و خاک حادثه های مهیب دهر ؟!

صبا ملکوتی