29 آذر 1394
شبانگاهان تا حريم فلك
چون زبانه كشد سوز آوازم
شرر ريزد بي امان به دل
ساكنان فلك ، نالۀ سازم !
دل شيدا حلقه را شكند
تا برآيد و راه سفر گيرد
مگر يك دم ، گرم و شعله فشان
تا به بام جهان بال و پر گيرد
خوشا اي دل بال و پر زدنت
شعله ور شدنت در شبانگاهي
به بزم غم ، ديدگان تري
جان پر شرري ، شعلۀ آهي
بيا ساقي تا به دست طلب
گيرم از كف تو جام پي در پي
به داغ دل ، اي قرار دلم ،
نوبهار دلم
مي رسي پس كي ؟ ! . . .
چو آن ابر نو بهارم من
به دل شور گريه دارم من
مي توانم آيا نبارم من ؟ ! . . .
نه تنها از من ، قرار دل
مي ربايد اين شور شيدايي
جهاني را ديده ام يكسر ،
غرق درياي ناشكيبايي !
بيا در جان مشتاقان ، گل افشان كن
به روي خود ، شب ما را چراغان كن !
چو آن ابر نوبهارم من
به دل شور گريه دارم من
مي توانم آيا نبارم من ؟
نظر دهید »
