آسیب های تک فرزندی : ( 3 )
3 _ کم شدن روابط اجتماعی و عدم جامعه پذیری :
فضای زندگی خانوادگی توأم با فرصت های کافی برای روابط متقابل متنوع بوده ، برای فرزندان الگوهای رفتاری و زمینه های تبادل تجارب و تمایلات و عواطف را به وجود آورده و از عوامل موثر در بهبود مهارت در روابط اجتماعی است . اما در خانواده های هسته ای و محدود و با فرزندان کم و به خصوص تک فرزند، برخورداری از فضای زندگی خانوادگی ممکن نیست .
گرایش به انزوا ، افسردگی ، ضعف در برقراری ارتباط با همسالان ، توجه بیش از حد به بازی های رایانه ای و انفرادی ، ترس یا تنفر از حضور در گروه های اجتماعی از جمله خصوصیات تک فرزندهاست . زندگی در کنار برادر یا خواهر روحیه جامعه گرایانه کودک را تقویت کرده و مدیریت در روابط اجتماعی را به وی می آموزد . هم دلی و هم سویی با افراد خانواده ، عشق ورزی و سهولت در برقراری ارتباط با افراد هم سن در جامعه و مدرسه از اصلی ترین ویژگی های فرزندان خانواده های دارای بیش یک فرزند است .
محدودیت روابط اجتماعی در خانواده های تک فرزند می تواند دنیای روانی و اجتماعی افراد را محدود جلوه دهد و در این شرایط اگر مشکلی برای فرد به وجود آید ممکن است پیامدهای تهدید کننده ای پدید آورد ، زیرا فرد می ترسد با از دست دادن یک نقطه ای امید و اتکا نتواند به کانون دیگری چشم امید داشته باشد .
همچنین وقتی روابط محدود است ، جزئیات آن می تواند اشتغال ذهنی زیادی برای افراد ایجاد کند . برای مثال دیده می شود که مادر با مشاهده ی کوچکترین احتمال آسیب یا بیماری فرزندش سراسیمه و آشفته می شود یا هر رفتار ظاهرا غیر عادی کودک را نشانه ای از پدیدآیی مشکل رفتاری و اخلاقی او می داند ، یا پدر با بروز کوچکترین مشکل در زندگی خانواده دچار حالت اضطراب و دستپاچگی می گردد و البته توجه به جزئیات رفتاری در این گونه خانواده ها سبب در گیری های کم اهمیت در خانواده نیز می شود .
