شهدای انقلاب اسلامی ایران

« شهید عابدین جعفری » ( 2 ) 

بالاخره یکی از هزار تخت بیمارستان هزار تختخوابی ، پذیرای پیکر نیمه جان عابدین شد . . . 

دکتر ها به فارسی و انگلیسی چیزهایی ردیف می کردند .

یکی از آن ها گفت : « قطع نخاع شده ، بستگی به مقاومت بدنش داره . 

از دو ماه تا یک سال بیشتر دوام نمی یاره . » 

تا آن روز نشنیده بودم . نمی دانستم قطع نخاع یعنی چه ؛ اما معنی حرف های بعدی اش را خوب فهمیدم . 

پاهایم را به سختی کشیدم و دنبال دکتر دویدم . گفتم : « دکتر ! عملی ، دارویی ، چیزی ؟ » 

همان طور که روی کاغذ می نوشت ، گفت : « از دست هیچ کس کاری بر نمی یاد . » 

حرف هایش را منکر شدیم و دنبال درمان ، بدن رنجورش را از این بیمارستان به آن بیمارستان کشیدیم .

اما بی نتیجه بود .  

***

شب ها دوباره جان می گرفتند . عوامل شاه را می گویم . 

گاهی به بیمارستان ها حمله می کردند و با تیر اندازی ترس و وحشت می انداختند توی دل مریض ها . 

هم اتاقی هایش چند نفر دست و پا شکسته بودند و درب و داغوون مثل خودش . 

عابدین می گفت : « اگه ریختن تو بیمارستان ، ما رو بذارین روی هم و پشت ما سنگر بگیرین . به درد این کار که می خوریم . » 

*** 

ازش مصاحبه تلویزیونی گرفته بودند به عنوان مجروح انقلاب و دست آخر پرسیده بودند چه آرزویی دارد ؟ 

گفته بود : « فقط از خدا می خوام این قدر به من عمر بده تا پیروزی کامل انقلاب رو ببینم . » 

*** 

گفتند : « حاضریم هزینه درمانش رو بپردازیم ، هرکجای دنیا که باشه . هرلحظه که شما آماده باشین ، پول ما هم حاضره . » 

دو نفر از تجّار بزرگ تهران بودند که با دیدن عابدین توی تلویزیون ، آدرس ما را از بیمارستان گرفته و آمده بودند پشت در خانه .

ادامه »