« با کاروان نیزه »

می آيم از رهي كه خطرها در او گم است

از هفت منزلي كه سفرها در او گم است

از لا به لاي آتش و خون جمع كرده ام

اوراق مقتلي كه خبرها در او گم است

دردي كشيده ام كه دلم داغدار اوست

داغي چشيده ام كه جگرها در او گم است

با تشنگان چشمه احلي من العسل

نوشم ز شربتي كه شكرها در او گم است

اين سرخي غروب كه همرنگ آتش است

طوفان كربلاست كه سرها در او گم است

ياقوت و دُر صيرفيان را رها كنيد

اشك است جوهري كه گهرها در او گم است

هفتاد و دو ستاره غريبانه سوختند

اين است آن شبي كه سحرها در او گم است

باران نيزه بود و سر شهسوارها

جز تشنگی نکرد علاج خمارها

« علیرضا قزوه »