« محمّد ، مهر عالمتاب خلقت » 

محمّد (ص) ، افتخار عالمين است 

 به تسليك جلي ، حبل المتين است

محمّد (ص) ، مهر عالمتاب خلقت

به اقصاي جهان  ، مصداق رحمت

مبارك وقت و ميمون لحظه اي بود

 شب وصل جهان ، با نور موعود

در آن شب آمنه ، فخر جهان شد 

 و گيتي از محمّد (ص) ، جاودان شد 

تمام عاشقانش ، در هياهو 

ملائك در قدومش ، پر تكاپو

در آن شب ، بر حريم كعبه روئيد

گل نوراني زيباي خورشيد

كند جبريل ، در بطحا سلامش

و ميكائيل در دنيا غلامش !

شهي با اقتدار دين و ايمان 

كه جبريلش زند دستي به دامان 

چنان نوري سراپاي وجودش . . . 

كه گويي ، خور صحرا در سجودش

تو گويي روز آمد ، خنده آمد

گل هفت آسمان ، فرخنده آمد 

تو گويي برلبانش ، رازقي بود 

كه فحواي كلامش ، صادقي بود 

تو گويي از لبانش ، ياس مي ريخت

كلام حق ، چُنان الماس مي ريخت

 هماره منصبش ، در سادگي بود

مرام ويژه اش ، دلدادگي بود

چنان بر جانمازش ، اشك مي ريخت

كه گويي آب بحر از مَشك مي ريخت 

صفا ، در صالحاتش جلوه گر شد

وفا در حِلف او ، نظّاره گر شد !

تو گويي روز آمد ، خنده آمد 

مه هفت آسمان ، فرخنده آمد !

در آن شب بر حريم كعبه روئيد 

گل نور و گل زيباي امّيد !

سروده : « صبا ملكوتي »