« چو نیلوفری ارغوانی . . . »

بار الها ! در میان مرداب تنهایی خویش فروغلطیده ام  

 اگر نیروی عشق تو در دلم باشد . . . 

اگر نیم نگاهی به این بنده زبون خود کنی 

اگر دستم را بگیری

اگر نیروی کشش عاشقانه ات ، باشد 

اگر نامم را لحظه ای کوتاه ، 

- هرچند به نجوا -  صدا کنی

اگر مهربانی ات را نثار این بنده خاکی کنی 

اگر این حقیر فقیر سراپا تقصیر را 

آنی ، رخصت دیدار فرمایی

اگر محبوب قلب ضعیفم باشی 

اگر بر جوارحم قوّت دهی ؛

چو نیلوفری ارغوانی 

ز مرداب تنهایی خویش 

خواهم شکفت ! 

« صبا ملکوتی »