سحرم بادۀ احسان و وفایی دادند

از غم و غصّه و تشویش ، رهایی دادند

من که از میکده و شاهد مستان بودم

هردم از غصّۀ تقدیر، بهایی دادند

ساکن کوی وفایم ، ندهد راه به من

ساقی میکده ، جز آنکه بلایی دادند

قامتم خم شد و دیباچه فروریخت زغم

که سرانجام وفایم چه جفایی دادند

داد احسان و نکوکاری و رحمت بزدند

لکن امضا به من از هجر و جدایی دادند

نرگس دیدۀ من اشکِ محبت می ریخت

تا که از مرشدِ دیرم چه نمایی دادند

کافر و عاشق ِ بت , صوفی و درویش ِ سرای

هر یکی ریش دلی , چشم ِ تری , آبِ بقایی دادند

لحظۀ ورد و دعا از حد واندازه گذشت

بهر ما از در رحمت چه ندایی دادند

لعبت خامش شان پردۀ افکار درید

هستی و عقل گرفتند و فنایی دادند

عمر ما در طلب پیر حقیقت بگذشت

وااسف کوششمان را چه جزایی دادند !

صبا ملکوتی