از سخنان گهربار حضرت على (عليه السّلام )

به امام حسن ( عليه السّلام ) :

لا تَلُمْ إنسانا یَطلُبُ قُوتَهُ ،

فَمَن عَدِمَ قُوتَهُ کَثُرَت خَطایاهُ .

یابُنَیَّ، الفقیرُ حَقیرٌلا یُسمَعُ کلامُهُ ،

ولا یُعرَفُ مَقامُهُ، لو کانَ الفَقیرُ صادِقا یُسَمُّونَهُ کاذِبا ،

ولو کانَزاهِدا یُسَمُّونَهُ جاهِلاً .

یابُنَیَّ، مَن ابتُلِیَ بالفَقرِ فقدِ ابتُلِیَ بأربَعِ خِصالٍ :

بالضَّعفِ فی یَقینِهِ ،

والنُّقصانِ فی عَقلِهِ ،

والرِّقَّةِ فی دِینِهِ،

وقِلَّةِ الحَیاءِ فی وَجهِهِ ،

فَنَعُوذُ باللّه مِن الفَقرِ .

کسى را که در پى تحصیل خوراک روزانه خود است ، سرزنش مکن ؛

زیرا کسى که قُوت خود را نداشته باشد ، خطاهایش بسیار است .

فرزندم ! آدم فقیر ، حقیر است .

سخنش خریدار ندارد ،

و مقام و مرتبتش شناخته و دانسته نمی ‏شود .

فقیر اگر راستگو باشد ، او را دروغگو می ‏نامند ،

و اگر زاهد و دنیاگریز باشد ، نادانش می ‏خوانند .

فرزندم ! هر که به ‏فقر گرفتار آید ، به چهار خصلت مبتلا شود :

به سستى در یقین ،

و کاستى در خِرد ،

و شکنندگى در دین ،

و کمىِ شرم و حیا در چهره .

پس ، پناه می ‏بریم به خدا از فقر .

” جامع الاخبار ، ص300 “