« دل می رود زدستم ، صاحبدلان خدا را »

« روزی تفقدی کن  ، درویش بینوا را »

دل خسته از تعقّل ، در بند عشقت افتاد 

امشب دلم چو بیژن ، در چاه زلفت افتاد

زلف کمند بگشا ، از چه برونم آور 

ای ساقی گل اندام ، لعل جنونم آور 

خواهی که از قدومت ، آشفته گردم اکنون 

تیر بلا بیفکن ، گرد سوادم اکنون 

هرجا گذر نمودم نامت بلند دیدم 

هرگه نظاره کردم ، در دم قبا دریدم 

مهرش به لوح سینه ، یا رب مدام بادا !

شهد و شکر ز لعلش ، هردم به کام بادا !

گل جلوه کرد پیشش ، گلبرگ ها بیفتاد 

سرو بلند پیشش ، تا قهقرا بیفتاد 

خامش کن امشب ای مه ! ، صوت حزین دل را 

تا بنگرم دوباره ، أم البنین دل را !

صبا  ملکوتی