به نام شاهد کرب و بلا ها !

« غروب آئینه ! »

واژه ها واژه هایی به وسعت اندوه

واژه هایی بسان آئینه

در کویر احساسم

می روم ؛ تا ورای آئینه . . .

سایه های خوشبختی

زود رفتند و ما ماندیم

داغدار آئینه !

محو غربت مولا

دلشکسته از فرجام

لب گزیده از حسرت

بغض ها التهاب شیدایی

می رسم بر مدار آئینه

اشک هایم رها در باد

خاطراتم ، شکوه یک لبخند

در حصاری از کینه

می روم تا حضور آئینه

جام مستی ام بشکست

بند هستی ام بگسست

باده از قضا برگشت

باده از که برگیرم ؟

از سبوی آئینه !

اشک های خسته ام امشب

در مسیر شیدایی

با که دلبری کردند ؟

در فروغ آئینه !

آیه های دلم

چه طولانی است

مثل غیبت مولا

مثل عشق آئینه !

ادامه »