« سنگ بر شیشه ی گلاب افتاد »

کاروان داشت می رسید از راه ،

دل زینب در التهاب افتاد

تا که چشمِ ستاره های کبود ،

به سرِ قبرِ آفتاب افتاد

کاروانی که از هزاران دشت

از سرِ شوق با سر آمده بود

به مرورِ غمِ خودش که رسید ،

کم کم از مرکبِ شتاب افتاد

دختری سمت علقمه می رفت ،

مادری سمت قبرِ کوچکِ خود

خواهری بر سرِ مزارِ خودش

دل به دریا زد و به آب افتاد

گفت : اگرچه که بی پر آمده است ،

 بی پر و بی برادر آمده است

چشم واکن که خواهر آمده است ،

که پس از تو در اضطراب افتاد

زینبی که اسیرِ مویت بود ،

بینِ خون ، گرم ِ جستجویت بود

دربه در شد ، درست آن وقتی

که به مویِ تو پیچ و تاب افتاد

بعدِ تو خیمه در حصار آمد ،

از زمین و زمان سوار آمد

به حرم امرِ بر فرار آمد ،

همه ی خیمه در عذاب افتاد

پای غارت به خیمه ها وا شد ،

دست هایی پلید پیدا شد

“سرِ یک گوشواره دعوا شد” ،

سنگ بر شیشه ی گلاب افتاد

داغدارم هنوز از کوفه ،

از گریزِ رئوسِ مکشوفه

داغداری از آن زمانی که

از سرِ بچه ها حجاب افتاد

تشنگی های تو کویرم کرد ،

غمِ دوریِ تو اسیرم کرد

ماجراهای شام پیرم کرد ،

راه در مجلسِ شراب افتاد

خیزران را که غرق خون دیدم ،

از غرورِ رقیه ترسیدم

لرزه بر جانِ بچه های تو و

بر لبت بوسه بی حساب افتاد

آتشِ فتنه تیز می کردند ،

تشتِ زَر را عزیز می کردند

صحبت از یک کنیز می کردند ،

گریه در نغمه ی رباب افتاد

در اسیری امیر بودن را

از نگاه تو خوانده ام ، یعنی :

می شود با همین نگاه از عرش

مثل یک سجده مستجاب افتاد !

محمد بختیاری