بگذار تا بمیرم ، از شدّت غم و درد 

این داغ من گران است ؛ حتی برای یک مرد !

بگذار عقدۀ من ، سر وا کند بریزد 

تا آنکه روزگاری ، بدخیم گردد و سرد 

قلب رمیده دیگر ، هم سنّ و سال پیری است

هرجا قدم گذارد ، آواره گردد و طرد

باز آ . . . گل امیدم ،  در نوبهار هستی 

این روزگار قحطی ، تنها تو را نهان کرد !

دیگر امیدواری بر دیدنت نباشد

بگذار تا بمیرم ، از شدت غم و درد !

صبا ملکوتی