خطبه امام حسین(ع) برای اصحاب ¹:

جابر از امام باقر(ع) نقل كرده است كه فرمودند :

 امام حسین(ع) پیش از شهادت ، به اصحاب خود فرمودند :

« رسول خدا (ص) به من فرمودند : « فرزند ! تو به زودی به [ كربلای ] عراق برده می‌شوی و آن سرزمینی است كه در آن ، پیامبران و اوصیای پیامبران با هم دیدار كنند و [ عمورا ] نام دارد .  

تو در آنجا به شهادت می‌رسی و نیز با تو جماعتی از یارانت كه [ از شوق دیدار حقّ ] درد شمشیر و نیزه را حس نكنند ، به شهادت می‌رسند .

و این آیه را تلاوت فرمود :

« و فرمودیم !‌ ای آتش !‌ بر ابراهیم خنك و سلام باش ²» 

آن جنگ بر تو و آنان نیز خنك و سلام خواهد بود.

« شما را مژده باد ! به خدا سوگند ! چنانچه آنان ما را بكشند ، ما به [ نزد ] پیامبر ( ص ) خود درآییم . »

« سپس تا آن زمان كه خدا خواهد ، انتظار می‌كشم .  آنگاه از زمین جدا شده ، همچون خروج امیرمؤمنان ( ع ) و قیام قائم ما و حیات رسول خدا ( ص ) برآیم .

سپس از نزد خدا ، گروهی آسمانی بر من فرود آیند كه قبلاً هرگز به زمین نیامده‌اند و جبرئیل و میكائیل و اسرافیل و سپاه فرشتگان بر من آیند .

محمّد ( ص ) و علی ( ع ) و من و برادرم و همه آنان كه خدا بر ایشان منّت دارد ، در كجاوه‌ های پروردگار ، بر اسبان دو رنگ كه از نورند و به كسی سواری نداده‌اند ،‌ فرود آییم .

سپس محمّد ( ص ) پرچم خود را به اهتزاز درآورد و آن را با شمشیر خود به قائم ما بسپرد .

سپس ما پس از آن تا خدا خواهد ، می‌مانیم .

سپس خدا از مسجد كوفه ، سه چشمه از روغن و شیر و آب‌ بجوشاند .

سپس امیرمؤمنان ( ع ) شمشیر رسول خدا ( ص ) را به من داده ، مرا به شرق و غرب عالم برانگیزد ؛

به هیچ دشمن خدا نمی‌گذرم ؛ مگر كه خونش را می‌ریزم و هیچ بتی را نمی‌نهم ؛ مگر كه می‌سوزانم تا به دیار « هند » درآیم و آن را بگشایم .

دانیال و یونس  [یوشع ] نزد امیرمؤمنان ( ع ) آیند و گویند : خدا و پیامبرش راست فرمودند و خدا با ایشان هفتاد نفر را به سوی « بصره » برانگیزد و آنان دشمنان خود را از پا افكنند و یك بار نیز به « روم » انگیزد و آن را برایشان بگشاید .

سپس هر جانوری را كه خدا گوشت آن را حرام فرموده ، می‌كشم تا بر زمین ، جز پاكیزه‌ ها نمانند و بر یهود و نصارا و دیگر ملّت‌ها می‌پردازم و آنان را میان اسلام و شمشیر ، آزاد می‌گذارم هر كه اسلام آورد ، بر او منّت دارم و هر كه اسلام نپذیرد ، خدا خونش را بریزد و كسی از شیعیان ما نمی‌ماند ؛ مگر كه خدا فرشته‌ای را نزد او می‌فرستد تا خاك را از چهره‌اش ببرد و همسران و منازلش را در بهشت بشناساند .

بر زمین ، كور و زمین‌گیر و گرفتاری نمی‌ماند ؛ مگر آنكه خدا به بركت ما اهل بیت ، ناراحتی او را برطرف كند و بركت‌ها از آسمان بر زمین آید تا درختان ، میوه‌ های خدا خواسته خود را سرشار آرند و میوه‌ های زمستان را در تابستان و میوه‌ های تابستان در زمستان مصرف كنند و آن است فرموده خدای متعال :

« وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُواْ وَاتَّقَواْ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَاتٍ مِّنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ وَلَكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذْنَاهُم بِمَا كَانُواْ يَكْسِبُونَ ³؛

و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند ، قطعاً بركاتی از آسمان و زمین برایشان می‏ گشودیم ؛ ولی تكذیب كردند ، پس به [ كیفر ] دستاوردشان [ گریبان ] آنان را گرفتیم . »

سپس خدا به شیعیان ما كرامتی بخشد كه هیچ بر زمین و در زمین ، برایشان پنهان نماند تا آنجا كه یك نفر از ایشان اراده كند تا اخبار خاندان خود داند . پس آنان را به آگاهی آنچه كنند ، خبر دهد . »

___________________________________________________________

پی‌نوشت‌ها:

1. «فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع)»، صص 484 ـ 486.

2. سوره انبیاء، آیه 69.

3. سوره اعراف، آیه 96.

http://mouood.org/component/k2/item/33021