شهید محمد رضا حقیقی :

گفت‌وگو با مادر شهیدی که در قبر خندید :

لحظه‌ای که محمدرضا را کنار قبر گذاشتند و در جعبه را باز کردند همه آمدند و از شهید خداحافظی گرفتند ، من یک مفاتیح گرفتم و خواستم تا قبل از این که پیکر شهید را وارد خاک کنند یک زیارت عاشورا بخوانم. گوشه‌ای دورتر از قبر نشستم و مشغول زیارت عاشورا بودم که شهید را بلند کردند و در قبر گذاشتند .

همین که من رسیدم به « السّلام علیک یا اباعبدالله » یک دفعه شنیدم که پدرش با صدای بلند می‌گوید ، مادرش را بگویید بیاید . ابتدا تصور کردم بخاطر آخرین لحظه دیدار و وداع با فرزندم مرا صدا می‌زنند ، که من گفتم رویش را بپوشانید .

که یک دفعه پدر شهید و تمام جمعیت یک صدا فریاد زدند : « شهید دارد می‌خندد » ولی آن لحظه بنده باور نکردم ، گفتم شاید احساساتی شده‌اند . آخر مگر می‌شود جسدی که پنج روز در سردخانه بوده و گردنش به حدی خشک که ما مجبور شدیم برای در آوردن پلاک ، زنجیر را پاره کنیم بخندد ؟

در آنجا یاد این شعر شاعر افتادم که می‌گفت :

« روزی که تو آمدی ز مادر عریان          مردم همه خندان و تو بودی گریان 

  کاری بکن ای بشر که روز رفتن          مردم همه گریان و تو باشی خندان . »

همه می‌پرسیدند چرا شهید خندید ؟

چند روز بعد از مراسم ، عکسهای قبل از خاکسپاری و لحظه خاکسپاری به دست ما رسید . آنها را که کنار هم می‌گذاشتیم ، همه نشان از واقعیت این قضیه داشت .

اما آنچه باعث یقین بیشتر شد این بود که سه روز پس از خاکسپاری محمدرضا را در خواب دیدم . گفتم محمدرضا ، مگر تو شهید نشده‌ای ؟ گفت : « بله » ، گفتم  : پس چرا خندیدی ؟

گفت : « من هر چیزی را که در آن دنیا و این دنیا بهتر از آن و بالاتر از آن و قشنگ‌تر از آن نیست، دیدم، به همین دلیل خندیدم .»
این جمله را که گفت از خواب بیدار شدم .

 یک سند دیگر که نشان از خنده محمدرضا بود ، چیزی بود که در وصیت‌نامه نوشته بود .

حافظ شعری دارد با این مضمون که :

« روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر ….       خرمن سوختگان را همه گو باد ببر ….      

ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلا ….        گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر ….

روز مرگم نفسی وعده دیدار بده ….            وانگهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر …. »

که محمدرضا در نسخه اصلی مصرع دوم را خط زده و نوشته بود : « وانگهم تا به لحد خرم و دلشاد ببر »

که همین بیت وصف حالش شد :

« روز مرگم نفسی وعده دیدار بده    وانگهم تا به لحد خرم و دلشاد ببر »

http://parvaztaeshgh.blog.ir/post/