« او كه تنديس وجودش ، زمزم است »

رفته بودم ، از دو دست عاطفه

حسرت آمد ، بر مزار من نشست

رحمت آمد ، واژه هایم را نوشت

غیرت آمد ، سنگ قبرم را شکست !

***

او رسید ، امّا تنم جانی نداشت

سنگ قبرم ، از وجودش سبز شد

پیکرم ، از هجر او پژمرده بود

روح من ، از خوان جودش سبز شد

***

دفتر مشقم ، پر از نام تو بود

سرو سبزی ، در گلستان وجود

تندبادی پیکرم را ، دور کرد

از کنار شمع بستان وجود

***

خاطراتم ، رفته بر باد فنا

گرمی یادش ، خزان بگرفت و رفت

غرقه گشتم ، در حضور عشق او

یک نسیم آمد ، خیالش شست و رفت

***

مانده ام با قبر ویران خودم

رفته تا اوج فلک ، نجوای او

او طبیب عشق من بود ، ای دریغ !

چون مسیحا رفته تا معراج « هو »

***

باز روزی راه او ، کج می شود

او که ، او را پور مریم ، همدم است

بر سر قبر خرابم می رسد

او که تندیس وجودش ، زمزم است !

شاعر : « صبا ملکوتی »