آقا ! ربیع آمد و ما را امید داد 

بر چهره های غمزده مان هم ، نوید داد 

فردا که اولین تبسّم آدینه ؛

بعد از محرّم است . . . 

فردا

دوباره شروعی دوباره است 

آغاز انتظار جدیدی برای توست 

آقا ظهور کن ، که دل عاشقان شکست 

آقا بیا که رقیه هنوز هم 

در انتظار مشک عمویش ، نشسته است !

آقا بیا و این دم آخر 

ربیع را 

با عِطر مقدم خود سرفراز کن !

دردانه های آل علی را مثال قبل 

در زیر بال و پر عاشقت بگیر 

بگذار

سهم من از انتظار تو ، 

پیش از شروع ندبۀ آدینه ها شود 

بگذار 

مشقِ هر شبِ این انتظار را 

نجوای عارفانۀ نابت ، سحر کند .

بگذار

تا ترنّم صوت نسیم صبح 

با ذکر ربّنای تو در باغ ، گل کند .

.

.

.

.

.

« صبا ملکوتی » - 95/9/11