« به غباری سرِ مژگانِ مرا دریابید »

خشکیِ چشمِ پشیمانِ مرا دریابید

به غباری سرِ مژگانِ مرا دریابید

من اویسم ، ز قَرَنْ آمدم آقایم نیست

چشمهایِ ترِ حیرانِ مرا دریابید

کاش می دیدم و با گریه کنان می گفتم

حالِ آقایِ پریشانِ مرا دریابید

می زنم سینه به پایِ غمتان تا یک روز

سینه¬ی خسته¬ی سوزانِ مرا دریابید

کاش در روضه فقط جان بسپارم پیشت

کاش در کرب و بلا جانِ مرا دریابید

گریه ی مادرِ تو می رسد از روضه ی ما

دست ها ، چاکِ گریبانِ مرا دریابید

مادرت باز به سر می زند و می گوید

پسرِ تشنه و عریانِ مرا دریابید

عمّه ی کوچکِ تو داشت به زینب(س) می گفت :

زخم هایِ لبِ مهمانِ مرا دریابید

حسن لطفی