معاهده توحيدى

شايد بتوان مسأله عهد و معاهده توحيدى بشر را بر همان معاهده ‏اى كه در اصلاب مؤمنين وجود داشته است تطبيق كرد : ألم أعهد اليكم يا بنى أدم أن لاتعبدوا الشيطان انه لكم عدو مبين ، و أن اعبدونى هذا صراط مستقيم¹ .

اگر تمام افراد فعلى بشر به اصحاب سفينه و اصحاب حضرت نوح ـ عليه الصلوة والسلام ـ منتهى شوند ، تعهد مؤمنين به عبوديت ثابت است . سلسله بشر ، به هر مقدار كه باشند ، اگر به همان جمعيتى كه در سفينه نوح بوده ‏اند منتهى شوند ، يك معاهده تبعى دارند ؛

همان طور كه سعادت و هدايت و ايمان تبعى دارند ، يعنى همين سلسله بشر در آن وقت هم در اصلاب پدران خود موجود بوده ‏اند . اگر آن‏ها بر عبوديت حق معاهده كرده ‏اند ، ناگزير ما هم بايد چنين معاهده‏ اى كرده باشيم ؛ گرچه معاهده تبعى باشد . مثل ساير افعالى كه از آبا و اجداد ما صادر شده است ؛ گرچه ما در آن كارها اراده‏ اى نداشته‏ ايم ، ولى خير و شر آبا و امهات در ما بدون تأثير نيست .

در حركت اصلابى و ارحامى ، گرچه اراده و مبادى اراده در انسان محقق نيست ، ولى آثار شقاوت و اطاعت به تبع آبا و امهات در او موجود است .

——————————————————————————————

9 .  آيا با شما عهد نكرديم اى فرزندان آدم كه شيطان را نپرستيد ، كه او براى شما دشمن آشكارى است ؟! و اين كه مرا بپرستيد كه راه مستقيم اين است ؟! سوره يس ، آيه 60 و 61 .

برگرفته از كتاب :

سلوك معنوى ، حضرت آية‏ الله بهاء الدّينى ـ قدس الله سره .

تدوين و ويرايش : اكبر اسدى ، گفتار : 10 .