فرصت دهيد گريه كند بي صدا ، فرات

با تشنگان بگويد از آن ماجرا ، فرات

گيرم فرات بگذرد از خاك كربلا

باور مكن كه بگذرد از كربلا ، فرات

با چشم اهل راز نگاهي اگر كنيد

در بر گرفته مويه كنان مشك را فرات

چشم فرات در ره او اشك بود و اشك

زان گونه اشك ها كه مرا هست با فرات

حالي به داغ تازه ي خود گريه مي كني

تا مي رسي به مرقد عباس ، يا فرات

از بس كه تير بود و سنان بود و نيزه بود

هفتاد حجله بسته شد از خيمه تا فرات

از طفل آب ، خجلت بسيار مي كشم

آن يوسفم كه ناز خريدار مي كشم

« علیرضا قزوه »